στο ραφιοφωνικό σταθμό ΛΥΔΙΑ
[…]
[ΠΑΡ.] Αγαπητοί ακροατές, στην συνέχεια της εκπομπής μας, έχουμε κοντά μας τη γνωστή σας, πλέον, νηπιαγωγό, κυρία Ελένη Κοτανίδου, με την οποία θα συζητήσουμε ακόμη ένα θέμα που αφορά την ανατροφή των παιδιών μας. Χαίρετε, κυρία Ελένη, και ευχαριστούμε πολύ που είστε εδώ, στο στούντιο του ραδιοφώνου μας σήμερα.
[ΝΗΠΙΑΓ.] Χαίρετε! Και σε σας, και στους ακροατές σας, και χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι πάλι μαζί σας.
[ΠΑΡ.] Κι εμείς! Κυρία Ελένη, το θέμα, που σήμερα επιλέξαμε να μας αναλύσετε, είναι: ο Ιησούς μπροστά στα παιδιά. Τι πληροφορίες έχουμε από το ευαγγέλιο, για την στάση του Χριστού μας, απέναντι στα μικρά παιδιά; Πώς τα αντιμετώπισε; Πώς τα είδε; Τί είπε γι’ αυτά;
[ΝΗΠΙΑΓ.] Μάλιστα. Πολύ όμορφο το θέμα σας, αδελφή Μάρθα. Πραγματικά ο Κύριος μας, κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής Του, έδειξε πολλή στοργή και ιδιαίτερη αγάπη στα παιδιά, και πολλές φορές παρακινούσε εμάς τους μεγάλους να τα μοιάσουμε. Να, όπως κάποια μέρα, ήταν στην Καπερναούμ ο Ιησούς. Και οι μαθητές Του Τον υπέβαλαν ένα ερώτημα: ‘’πες μας, Κύριε. Ποιος, άραγε, θα είναι ο πιο μεγάλος κι ο πιο τρανός στη Βασιλεία σου την Ουράνια;’’. Ο Κύριός μας δεν βιάστηκε να δώσει απάντηση. Έριξε ένα ερευνητικό βλέμμα γύρω Του, σαν να έψαχνε κάτι, και είδε εκεί κοντά να γυροφέρνει ένα παιδί. Να παίζει ανέμελα, να χοροπηδάει, να χαμογελάει… Το κάλεσε, λοιπόν, κοντά Του, το έβαλε ανάμεσα στους μαθητές, και είπε: ‘’βλέπετε αυτό το μικρό παιδί; Ο πιο μεγάλος κι ο πιο τρανός στην Ουράνια χαρά θα είναι αυτός που θα μοιάσει σ’ αυτό το παιδί. Έχουμε κι άλλη περίπτωση που ο Κύριός μας μίλησε, και απηύθυνε λόγο για τα παιδιά. Κάποια κοπιαστική μέρα, κάποια μέρα που ο Κύριος ήταν πολύ κουρασμένος, αφού από το πρωί δίδασκε, θεράπευε -όλους τους αρρώστους, που τους έφερναν οι συγγενείς τους- και κάποια στιγμή που κάθισε να πάρει μια ανάσα -θα λέγαμε έτσι-, πατεράδες και μανάδες με τα παιδάκια τους στην αγκαλιά έρχονται κοντά στον Κύριό μας, και παρακαλούν τους μαθητές να Τον δουν για ένα λεπτό, να ευλογήσει τα παιδιά τους. Να τα αγγίξει με τα άγια χέρια Του. Και οι μαθητές δυσανασχετούν με τους γονείς. Σαν να τους λένε: ‘’καλά δεν βλέπετε πόσο κουρασμένος είναι ο Κύριος; Κι αν, δηλαδή, Του έμεινε λίγο κουράγιο, να ασχοληθεί με τα μωρά και με τα μικρά παιδιά;’’. Και, σαν να τους μάλωσαν λίγο τους γονείς, έτσι, οι μαθητές. Κι ο Κύριός μας το άκουσε, και επιτίμησε τους μαθητές Του. Και τι τους είπε; Τι είπε; ‘’Αφήστε’’, λέει, ’’τα μικρά παιδιά να ‘ρθουν κοντά μου.’’ Τα αγκάλιασε, τα χάιδεψε, τα ευλόγησε, και είπε: ‘’Για τα παιδιά είναι φτιαγμένη η Βασιλεία του Θεού, και όποιος δεν μοιάσει σε αθωότητα με αυτά τα παιδιά, δεν θα μπει στην Ουράνια Βασιλεία’’. Και ασχολήθηκε αρκετή ώρα, έτσι, με τα παιδάκια. Τα πήρε στην αγκαλιά Του, τα ευλόγησε, ίσως να συζήτησε και μαζί τους, και έδειξε σε μας τους μεγάλους ότι κι εμείς πρέπει να στεκόμαστε πολύ σεβαστικά απέναντι στα παιδιά. Αλλά ξέρετε τι; Σε όλα αυτά που μας είπε ο Κύριός μας, πρέπει να επισημάνουμε- σ’ αυτά που είπε ο Κύριος για τα παιδιά- ότι, μόνο Αυτός πρόβαλε τα παιδιά σαν αιώνιο παράδειγμα σε μας τους μεγάλους. Κανένας άλλος. Έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι για αυτόν τον κόσμο που λέγεται παιδί. Παιδαγωγοί και ψυχολόγοι ερευνούν συνεχώς την παιδική προσωπικότητα. Μελετούν τα στάδια της ανάπτυξής του, τις νοητικές του δυνάμεις, τα συναισθήματά του, την ψυχολογία του- όμως, ούτε η επιστήμη της Παιδαγωγικής, ούτε η στοργή κι η φροντίδα της κοινωνίας και του πολιτισμού σκέφτηκαν ποτέ να προβάλουν τα μικρά παιδιά σαν παράδειγμα σε μας τους μεγάλους. Και βλέπετε, ο Κύριος δεν λέει απλώς: ‘’αγαπάτε τα παιδιά, φροντίστε τα, μελετήστε την ψυχολογία τους, βελτιώστε τις μεθόδους αγωγής…’’ Αλλά τί λέει; Μας δείχνει το δρόμο για τον ουρανό. Στραφείτε -εσείς οι μεγάλοι- στραφείτε, και γίνετε παιδιά. Εμείς οι μεγάλοι με την ώριμη σκέψη, εμείς οι μεγάλοι, που νομίζουμε ότι έχουμε σχηματίσει την προσωπικότητά μας, τώρα να γίνουμε εμείς μικρά παιδιά! Σαν τα παιδιά- και μας λέει ότι, ‘’ο μείζων στη Βασιλεία του Θεού (ο μεγαλύτερος, δηλαδή, στη Βασιλεία του Θεού) θα είναι αυτός, που θα προσπαθήσει να μοιάσει και να αντιγράψει τη ζωή ενός παιδιού’’. Ίσως η απάντηση αυτή του Κυρίου να ξενίζει λίγο σε μας τους μεγάλους, να μας φαίνεται, έτσι, απροσδόκητη αυτή η κατηγορηματική απάντηση του Κυρίου. Αλλά εδώ ο Κύριός μας, επισημαίνει κάτι πολύ σημαντικό, που ξεφεύγει από την επιστημονική έρευνα. Κάτι που αναφέρεται στο βαθύ πνευματικό στοιχείο του ανθρώπου. Και αυτό είναι της ψυχής τα χαρίσματα, που μέσα στην καρδιά του παιδιού, αυτά διατηρούνται άδολα, διατηρούνται ακέραια, διατηρούνται καθαρά. Και το παιδί είναι ένας ανεξάντλητος ψυχικός πλούτος, έχει έναν ανεξάντλητο ψυχικό πλούτο, που όσο κι αν θελήσουμε εμείς οι μεγάλοι, κι όσο κι αν σκύψουμε να το μελετήσουμε, δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε ποτέ να τα καταφέρουμε, κι αν θα μπορούμε να πούμε ότι, ‘’Ναι, εγώ γνώρισα την ομορφιά της ψυχής ενός παιδιού’’.
[ΠΑΡ.] Πω, πω! Εντυπωσιακό αυτό που λέτε τώρα… τόσο όμορφη είναι η ψυχή; Τέτοιο πλούτο έχει;
[ΝΗΠΙΑΓ.] Τόσο όμορφη είναι η ψυχή του παιδιού, γι’ αυτό και ο Κύριός μας τα δίνει σε εμάς σαν παράδειγμα. Και γι’ αυτό μας είπε ότι, αν δεν γίνουμε σαν κι αυτά, η πόρτα του ουρανού θα είναι κλειστή για μας. Είναι πολύ χαριτωμένες οι ψυχές των παιδιών. Έχουνε μέσα όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιο δίνει δωρεές σε όλους τους ανθρώπους, αλλά στην παιδική, στη μικρή ηλικία, αυτά κρατούνται -πώς να πω-, κρατιούνται καθαρά, αγνά. Τα παιδιά δεν έχουν ακόμη την κακία τη δικιά μας, δεν έχουνε τα πάθη. Μέσα οι ψυχούλες τους είναι καθαρές, είναι αθώες, είναι αγνές. Δεν τα έχει πειράξει ακόμη το κακό και η αμαρτία του κόσμου. Και αν καθίσει κανείς να συζητήσει με ένα μικρό παιδί, θα ωφεληθεί πάρα πολύ ο ίδιος και θα δει- έλεγε ο Μακαριστός μας, ο πατήρ Θεόφιλος, έλεγε ότι, αν δεις τα μάτια ενός μικρού παιδιού, είναι σαν να βλέπεις μια γωνιά του παραδείσου. Το παιδί είναι μια ζωγραφιά του παραδείσου. Γι’ αυτό και ο Κύριός μας έδωσε τόση μεγάλη σημασία και τόση βαρύτητα σ’ αυτό, σ’ αυτή την προσωπικότητα που λέγεται παιδί. Και γι’ αυτό συνέστησε εμάς να καθίσουμε να μελετήσουμε και να δούμε, και να αντιγράψουμε την βιωτή των παιδιών.
[ΠΑΡ.] Δύσκολο, βέβαια, αυτό εμείς να το αποδεχτούμε. Συνήθως θέλουμε ανθρώπους υψηλούς, σοφούς, να είναι τα πρότυπα μας. Τώρα σε ποιον θα πεις να αντιγράψει ένα μικρό παιδί; Αστεία πράγματα…
[ΝΗΠΙΑΓ.] Έτσι μας φαίνεται κι έτσι νομίζουμε ότι είναι. Αλλά όμως, επειδή το παιδί τα χει όλα μέσα του καθαρά, όλα τα χαρίσματα καθαρά, και δεν το πιασε ακόμη η κακία του κόσμου, αν θα καθίσουμε να μιλήσουμε, να συζητήσουμε να δούμε, θα δούμε- θα εκπλαγούμε, θα εκπλαγούμε από την από την αθωότητά του, από την αγνότητά του, από την ταπείνωσή του, από την απλότητα, από την αυτάρκεια ενός μικρού παιδιού. Και επειδή και στο σχολείο, έτσι, πολλές φορές αναγκαζόμαστε μέσα στην καθημερινότητα να κάνουμε συζητήσεις με τα παιδιά, δεν χορταίνεις να μιλάς με ένα μικρό παιδί, να καθίσεις μαζί του και να πεις πράγματα, που σε εμάς τους μεγάλους φαίνονται πολύ πεζά και πολύ μικρά και πολύ καθημερινά. Αλλά, όμως, όταν δεις τα μάτια αυτού του παιδιού, και δεις και τις απαντήσεις σε διάφορα θέματα- απλά πραγματάκια, που εμείς οι μεγάλοι, δεν ξέρουμε να δώσουμε λύσεις. Θα σας πω κάτι πολύ απλό. Ας πούμε τώρα, για τον πόλεμο- πώς λέει εκείνο το τραγούδι; Πηγαίνω, λέει, στο σχολείο και μαθαίνω ιστορία. Και αναρωτιέμαι, και λέω, ‘’γιατί οι άνθρωποι μαλώνουν; Γιατί δεν ζουν ειρηνικά; Γιατί δεν θέλουν να έχουν φίλους, όπως εμείς που είμαστε παιδιά;’’. Για σκεφτείτε το αυτό… Γιατί πόλεμοι και μάχες και κακό μέσα στην κοινωνία μας; Γιατί όλοι να μη θέλουμε να έχουμε φίλους; Γιατί να μην θέλουμε ο ένας να βοηθάει τον άλλον; Ο ένας να είναι χαρά- ο άλλος να είναι χαρά για μένα; Ξέρετε πόσο τα παιδιά αγαπούν τους συμμαθητές τους και τους φίλους τους; Είναι ο παράδεισός τους.
[ΠΑΡ.] Κυρία Ελένη, για να μιμηθούμε όμως κάποιον, πρέπει πρώτα από όλα να θέλουμε να τον μιμηθούμε. Εμείς οι μεγάλοι, έτσι, νομίζετε, θέλουμε να μιμηθούμε τα παιδιά; Μας ελκύει αυτός ο όμορφος, ο αθώος κόσμος τους;
[ΝΗΠΙΑΓ.] Ίσως εμείς, επειδή μέσα στον ψυχικό μας κόσμο έχει επέλθει η διάσπαση από τα πάθη μας, από τις αδυναμίες μας, έχει χαθεί αυτή η ενότητα του ψυχικού μας κόσμου. Ίσως να θεωρούμε τις αρετές των παιδιών λίγο παρωχημένες, και να μη μας ενδιαφέρουν και πάρα πολύ. Αν όμως σκεφτούμε ότι ο Χριστός μάς τα έδωσε σαν πρότυπο, ίσως τότε θελήσουμε να γνωρίσουμε τον ψυχικό κόσμο του παιδιού, και ίσως τότε αλλάξουμε απέναντί τους.
[ΠΑΡ.] Θα είναι πράγματι κάτι πολύτιμο αυτό- πράγμα πολύτιμο, αυτός ο ψυχικός κόσμος, αφού ο ίδιος ο Θεός τον παρουσιάζει ως παράδειγμα σε όλους μας.
[ΝΗΠΙΑΓ.] Έτσι. Να πούμε πρώτα από όλα, ότι στην ψυχή του παιδιού υπάρχει μια ενότητα μέσα στο ψυχικό του κόσμο, δηλαδή δεν έχει επέλθει αυτή η διάσπαση των ψυχικών δυνάμεων. Υπάρχει ειρήνη, υπάρχει αρμονία, υπάρχει γαλήνη- παρατηρήστε ένα παιδί που κοιμάται, πάτε δίπλα του να δείτε πόσο ειρηνικό είναι, πόσο γαλήνιο. Η αντίθετη εικόνα, δηλαδή η διάσπαση και η εσωτερική αντινομία, είναι η μεγάλη αρρώστια του σύγχρονου ανθρώπου. Γιατί έχουμε εμείς οι μεγάλοι άγχος; Γιατί δεν έχουμε χαρά; Γιατί δεν έχουμε ειρήνη στην ψυχή μας; Γιατί έχει διασπαστεί η ενότητα του ψυχικού μας κόσμου, από τα πάθη μας, από τις αδυναμίες μας, από τα ελαττώματά μας. Γι’ αυτό και δεν έχουμε ειρήνη κι όλα μας φταίνε, κι έχουμε άγχος και αγωνία σ’ αυτή τη ζωή. Ενώ, ο ψυχικός κόσμος του παιδιού έχει αρμονία, έχει ενότητα, έχει γαλήνη. Μετά, το παιδί είναι- έχει απλότητα, είναι ταπεινό και έχει αυτάρκεια. Ξέρετε πόσο χαίρονται και παίζουν με ένα χαρτί, που θα το διπλώσουν, θα το κάνουν βαρκούλα, και θα πάρουν μια λεκανίτσα με νερό, και θ’ αφήσουν τη βαρκούλα μέσα στο νερό; Δεν τους ενδιαφέρει ούτε αν είναι φίρμα το παιχνίδι, αν είναι μάρκα, αν είναι πανάκριβο, αν το φέραμε απ’ το εξωτερικό, άμα η μαμά έδωσε πάρα πολλά χρήματα για να το αγοράσει. Μια μικρή σαΐτα φτιαγμένη από χαρτί, μια μικρή βαρκούλα φτιαγμένη από χαρτί, ένα φουρφούρι που θα φτιάξουμε και θα βγούμε έξω στον αέρα- να το φυσάει ο αέρας μια μέρα που θα έχει αέρα-, κάνουν το παιδί ευτυχισμένο. Τόσο απλά πράγματα. Εμείς οι μεγάλοι θέλουμε πρωτοκαθεδρίες, θέλουμε- έχουμε ματαιοδοξίες, θέλουμε πολυτέλειες. Ελάχιστα συγκινούν τα παιδιά αυτά. Το παιδί χαίρεται το καινούργιο ρουχαλάκι του, είτε το αγόρασε η μαμά του απ’ τη λαϊκή, είτε το αγόρασε η μαμά του απ’ το πιο ακριβό κατάστημα της Αμερικής ή της Αγγλίας ή της Τσιμισκή- δεν ξέρω πού. Δεν το ενδιαφέρει η αγοραστική αξία, ούτε των παιχνιδιών του, ούτε των παπουτσιών του, ούτε των ρούχων του. Έχει απλότητα. Θέλει κάτι που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, και να του δίνει την ευκαιρία να παίξει. Ξέρετε, όταν κάνουμε φουρφούρια με το χαρτί, τα κολλάμε με μία πινεζούλα σε ένα μολυβάκι, σε ένα παλιό μολυβάκι που μας έχει -τέλος πάντων, που δεν θα το χρησιμοποιήσουμε πολύ- και βγούμε έξω στον αέρα, δεν μπορείτε να φανταστείτε τί χαρά, τί τρελό παιχνίδι γίνεται. Δηλαδή με απλά πράγματα, με πράγματα που ούτε κοστίζουν πολύ, ούτε χρόνο χρειάζονται πολύ για να γίνουν, τα παιδιά χαίρονται. Γιατί; Γιατί είναι αυτάρκεις. Ενώ εμείς οι μεγάλοι είμαστε- όλο θέλουμε, πολλά πράγματα θέλουμε. Ενώ ο ψυχικός κόσμος του παιδιού αρκείται σε πολύ λίγα πράγματα. Έπειτα, το παιδί έχει ειλικρίνεια, έχει αθωότητα, έχει αυθορμητισμό, είναι αθώο- έτσι, ακόμη και μέσα στις πονηριές του τις παιδικές, βλέπεις το βλέμμα του και σε αφοπλίζει με την αθωότητά του. Μετά έχει -πώς να πούμε, να σας πω έτσι, κάποιο παράδειγμα από το σχολείο για την ανεξικακία τους και για το άδολο του χαρακτήρα τους. Πόσο ανεξίκακα είναι! Μπορεί κάποιος να το πικράνει, να το στενοχωρήσει- κι εγώ καμιά φορά, πώς τα μαλώνω μες στην τάξη κάποιες φορές, έτσι, όταν κάνουν φασαρίες, όταν έχουμε, έτσι, μέσα στην τάξη. Κι όμως αυτά, ενώ τα έχω μαλώσει, έρχονται και με αγκαλιάζουν: ‘’Κυρία, σ’ αγαπώ. Κυρία, συγνώμη, δεν θα το ξανακάνω’’. Δηλαδή, οι μεγάλοι, όταν τους κάνουμε παρατήρηση- εμάς τους μεγάλους, όταν μας κάνουν παρατηρήσεις, όταν μας λένε κάτι ότι δεν το κάναμε καλό, αμέσως θυμώνουμε στον άλλον άνθρωπο. Αυτά δεν ξέρουν από τέτοια πράγματα. Είναι τόσο ανεξίκακα, τόσο άδολα, που δεν ξέρουν από τέτοια πράγματα. Δεν ξέρουν να κρατήσουν κακία. Του παίρνει κάτι, ας πούμε, ο συμμαθητής του: ‘’Κυρία, μου πήρε τους μαρκαδόρους μου, αλλά μην τον μαλώσεις… είναι μικρός. Θα μεγαλώσει και θα καταλάβει ότι πρέπει να έχει τους δικούς του’’ -ας πούμε, ξέρω ‘γω. Ή, ‘’μου έσκισε την ζωγραφιά μου, αλλά δεν πειράζει… θα κάνω μια άλλη ζωγραφιά’’. Βλέπετε πόσο εύκολα- πόσο εύκολα-
[ΠΑΡ.] Συγχωρούν-
[ΝΗΠΙΑΓ.] -ταχτοποιούν-
[ΠΑΡ.] -τακτοποιούν τα προβλήματα τους.
[ΝΗΠΙΑΓ.] Ναι! Τακτοποιούν και διευθετούν τα προβλήματα τους. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των μικρών παιδιών, που εμείς οι μεγάλοι ούτε καν- νομίζουμε ότι, ξέρουμε ότι το έχουν: είναι ότι τα παιδιά στις εκτιμήσεις τους για εμάς τους μεγάλους, για τον χαρακτήρα μας, για τις διαθέσεις μας, για τα ελατήρια μας, δεν πέφτουν ποτέ έξω, ξέρετε! Δηλαδή, εάν δεν το αγαπούμε πραγματικά, εάν δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για το παιδί, όσο και να το πούμε ‘’σ’ αγαπώ’’, όσο και να το πούμε ‘’ενδιαφέρομαι για σένα’’, το παιδί ξέρει να κάνει τις εκτιμήσεις του. Είναι η λογική κρίση που έχει το παιδί. Είναι η ηθική λογική των παιδιών. Μπορούν να ξεχωρίσουν την υποκρισία από την ειλικρίνεια, την αγάπη απ’ την αδιαφορία, την πραγματική αξία απ’ την εντυπωσιακή επιφάνεια. Η λογική των παιδιών είναι αμερόληπτη, είναι αντικειμενική. Και είναι πολλές φορές αυστηροί κριτές των πράξεων των δικών μας. Μας κρίνουν πολύ αυστηρά κάποιες φορές, κι έχουν δίκιο. Δηλαδή, έχω πάρει πάρα πολλά μαθήματα από τα μικρά παιδιά. Πάρα πολλά μαθήματα, που μου δίνουν έναυσμα να δω τις αδυναμίες μου, να δω τον ψυχικό μου κόσμο και να επανατοποθετηθώ, μέσα στην τάξη. Δεν πέφτουν έξω, δεν κάνουν λάθος, ξέρουνε. Κι αυτό που θα πούνε είναι αληθινό. Ξέρουν πότε η δασκάλα τα αγαπάει. Ξέρουν πότε η δασκάλα την παρατήρηση που τους κάνει, τους την κάνει με αγάπη, και πότε τους την κάνει από το πάθος της κι από την αδυναμία της, γιατί δεν μπορεί να κουμαντάρει το δικό της ψυχικό κόσμο, και βγάζει τα νεύρα της πάνω στο- τον κακό της εαυτό πάνω στο παιδί. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ πώς συμπεριφερόμαστε και πώς πλησιάζουμε ένα παιδί. Κάτι άλλο που έχει το παιδί: εμπιστεύεται. Το βλέπω αυτό, τώρα, στα παιδάκια μες στην τάξη: εμπιστεύονται, έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη. Και στη δασκάλα και στους γονείς τους. Και δίνουν εδώ ένα παράδειγμα, για το: πόσο εμείς οι μεγάλοι εμπιστευόμαστε τον Ουράνιο Πατέρα μας; Αυτά εμπιστεύονται τους γονείς τους: ‘’Το είπε η μαμά, το είπε ο μπαμπάς. Είναι έτσι!’’. Και την κυρία την εμπιστεύονται, όταν καταλάβουν ότι η δασκάλα τα αγαπάει πραγματικά. Τότε την εμπιστεύονται σε κάτι που τους λέει. Θα ξέρετε, ίσως, -και οι αγαπητοί ακροατές θα ξέρουν- εκείνο το περιστατικό με το καράβι που θα βούλιαζε. Και όλοι ήταν πολύ αναστατωμένοι, κι ένα μικρό παιδάκι με ένα αυτοκινητάκι έπαιζε εκεί στο κατάστρωμα, και δεν έδινε καμία σημασία. Και κάποιος το ρώτησε, ‘’καλά, παιδί μου,’’ λέει, ‘’χανόμαστε, πνιγόμαστε, θα πνιγούμε! Πήγαινε στη μαμά σου. Πήγαινε να βρεις τη μαμά σου, μη στέκεσαι εδώ πέρα και παίζεις!’’. Και το παιδί, -αμέριμνο ήτανε- και λέει, ‘’όχι, δεν φοβάμαι’’ λέει, ‘’Καθόλου, δεν θα γίνει τίποτα! Ο μπαμπάς μου’’ λέει, ’’είναι στο τιμόνι. Ο μπαμπάς μου κυβερνάει το καράβι. Δεν θα αφήσει να πνιγούμε. Αφού εγώ είμαι πάνω στο καράβι, ο μπαμπάς μου μ’ αγαπάει’’. Πόσο εμείς οι μεγάλοι, άραγε, εμπιστευόμαστε τον Ουράνιο Πατέρα; Με πόση εμπιστοσύνη αφήνουμε και ακουμπούμε τα προβλήματα τα δικά μας, τα προβλήματα των παιδιών μας, στον Ουράνιο Πατέρα;… Κι άλλα πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για τον ψυχικό κόσμο του παιδιού. Αλλά εκείνο που πρέπει να έχουμε πάνω από όλα στη σκέψη μας, είναι ότι το παιδί είναι τόπος άγιος. Η ψυχούλα του. Κι εμείς όταν θέλουμε να το πλησιάσουμε και να του μιλήσουμε και να του συμπεριφερθούμε, ίσως θα πρέπει να βγάλουμε τα πνευματικά μας υποδήματα, και να καθίσουμε- να μπούμε στον ψυχικό κόσμο του παιδιού. Ξέρετε, είχα διαβάσει κάπου, ένας γονιός -δεν θυμάμαι κιόλας, ήταν ένας μεγάλος, ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος- πήγαινε στο κρεβατάκι του μωρού του, εκεί που κοιμότανε, και γονάτιζε και έκανε το σταυρό του, και ακουμπούσε την καρδούλα του παιδιού του. Κι η σύζυγός του τον ρώτησε και του λέει, ‘’Τι κάνεις;’’ λέει, ‘’Γιατί το κάνεις αυτό;’’. Και λέει, ‘’Προσκυνώ το Πνεύμα το Άγιο που κατοικεί μέσα στην καρδιά του παιδιού μου’’. Δεν είναι πολύ συγκινητικό; Δηλαδή, μέσα στις ψυχές των παιδιών κατοικεί το Πνεύμα το Άγιο, που εμείς οι μεγάλοι με τα λάθη μας και με τις- με όλη τη διαφθορά που έχει υποστεί ο ψυχικός μας κόσμος, ίσως Το έχουμε φυγαδεύσει από τον ψυχικό μας κόσμο. Όμως, ο Παράκλητος έχει σαν κατοικία Του τις ψυχές των μικρών παιδιών. Αυτό πρέπει να το έχουμε στη σκέψη μας, για το πώς θα συμπεριφερθούμε στα παιδιά μας, για το πώς θα τα μιλήσουμε, για το πώς θα είναι ο τόνος της φωνής μας- για μας τους δασκάλους, πώς θα είμαστε μες στην τάξη, πάρα πολύ σημαντικό.
[ΠΑΡ.] Κυρία Ελένη, μεγάλο θέμα ανοίξαμε! Αν θέλετε να το συνεχίσουμε σε κάποια επόμενη επικοινωνία μας, γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον!
[ΝΗΠΙΑΓ.] Πολύ ευχαρίστως!
[ΠΑΡ.] Αγαπητοί ακροατές, ήταν κοντά μας η νηπιαγωγός, Ελένη Κοτανίδου, με την οποία συζητήσαμε για την στάση του Ιησού μπροστά στα παιδιά.